Mijn eerste kennismaking met de Luxman L-3 was een feest van verwondering. Een versterker uit 1978 met een werkzaam leven bij het conservatorium van Amsterdam. Hoe is het mogelijk dat deze versterker er nog zo geweldig goed uit ziet. De schakelaars klikken zoals een schakelaar hoort te klikken. De potmeters draaien zoals potmeters horen te draaien. Wat een kwaliteit. De cinch aansluitingen bevinden zich niet achterop de machine maar heel eigenwijs aan de onderkant. De rede? Ik kan wat zaken bedenken. Zo is de signaalweg van ingang naar voorversterker zo’n 20cm korter dan bij een achteraansluiting. Misschien is deze opstelling minder gevoelig voor stof? In de praktijk is het aansluiten van de kabels wat lastiger, dus ergonomisch is dit geen vooruitgang.
Eenmaal aangesloten viel de klank mij enigszins tegen. Wat vlak en een heel matig laag. Niet overtuigend.
De versterker ontdaan van zijn stevige kap (ook weer anders dan 99% van de audio apparatuur) en een blik geworpen onder de motorkap. Een mooie en duidelijke opbouw. Veel stof! De condensatoren zien er nog allemaal goed uit.
Vanwege de prachtige recensies over de Luxman L-3 heb ik besloten een recap te doen. Dus alle elco’s eruit en hoogwaardige nieuwe erin. De eindversterker print en specifiek de bevestiging van de eindtransistoren op de koelplaat werd nog een hele opgave. Eenmaal ge-recapt en schoongemaakt was het tijd voor de luistertest.
Conclusie:
CD speler en platenspeler aangesloten en daar gaan we. Oei, wat een verschil met de eerste luistersessie. Veel overtuigender en vooral het laag was nu wel aanwezig en nu ook strak. Het midden en hoog klinkt erg prettig en het geheel heeft zelfs iets weg van een buizenversterker.
En dan de grootste overtuiging: Een nieuwe lp van “Parcels Live vol.1” ligt op de Pro-ject platenspeler. Wat klinkt dit lekker!
Kooptip!
