Gehandicapten parkeerplaatsen (gpp) in Venetië
Alora, (Italiaans stopwoordje om de zin mee te beginnen) daar gaan we. Via de SR11, een 50-70km/u weg met veel flitskasten rijden we richting ons startpunt Piazzale Roma. Dit plein heeft enkele GPP’s (gehandicapten parkeerplaatsen) maar deze waren allemaal al bezet. De eerste 10 minuten zoeken naar een parkeerplaats waren inmiddels versterken. Op advies van de locale politie zijn we naar het aangrenzende City Park Venedig gereden. Let op deze parking heeft twee banen. Eentje voor het klootjesvolk en eentje voor ons invaliden. (Zie kaartjes) Bij het binnenrijden werd ons gevraagd of we hadden gereserveerd*. Ehh, nee, sorry, wisten niet dat dat überhaupt mogelijk was. De vriendelijke parkeerbeheerder zei dat we geluk hadden en dat er nog één plekje vrij was. De slagboom ging open en we moesten naar de kelder rijden. Daar bevonden zich meerdere GPP’s en er was er idd nog eentje vrij. Vanaf daar ga je via twee kleine deurtjes naar buiten en sta je direct op het Piazzale Roma.
Met de rolstoel op de boot
Stap één is afgevinkt, op naar het openbaar vervoer. De bus, nee de boot. De waterbus, Vaporetto Venetie. Om als invalide mee te kunnen varen moet je een kaartje kopen bij één van de bemande ticket punten. Als invalide krijgt een aanzienlijke korting en de begeleiding is gratis.
Op naar de boot. Er zijn diverse bestemmingen en het is dus goed opletten welke boot je neemt. Wij wilden bij het SAN Marco plein beginnen en moesten daarvoor gebruikmaken van lijn 1.
De boten meren aan tegen drijvende pontons. Om hier op te komen neem je niet de normale ingang maar ga je via de uitgang. In de meeste gevallen is daar een bel die je moet bedienen om assistentie te krijgen. De hekjes gaan open en je wacht tot de boot is aangemeerd. Als de boot leeg is, ligt hij op de zelfde hoogte als het ponton. Drempelvrij met maar een kleine sleuf tussen wal en schip. Voor mijn grote banden prima te doen en ik verwacht dat een handbewogen rolstoel dit ook wel ziet zitten. Grote kans dat je nu ook als eerste aan boord mag. Vanwege mijn bedlengte van 2 meter was de kapitein niet erg blij en dat liet hij ook even merken. Beetje jammer want je voelt je daardoor toch wat minder welkom.
Om het San Marco Plein te bereiken vaar je over de grootste waterweg, heel toepasselijk Canal Grande genoemd. Tijdens de 45 minuten vaart, waarbij de boot zeer veel tussenstops aandoet, heb je een prachtig overzicht met uitzichten op de diverse bruggen en panden. De diversiteit aan door elkaar varende, maar elkaar net niet rakende, bootjes blijft een prachtig schouwspel.
De grote boten zijn de baas en dat laat de kapitein ook regelmatig even weten. Al toeterend en gebarend vaart hij van stop naar stop. De kleinere watertaxi’s die de bezoekers naar hun hotel brengen manoeuvreren er omheen. De gondeliers op hun gondel varen behendig tussen dit geweld door. Als laatste zijn er dan de platbodems met vuil en bouwmaterialen. Deze varen gestaag tussen de wirwar van boten naar hun bestemming. De kapiteins waren stuk voor stuk echte Italiaanse mannetjes. Haartjes strak, designers kleding, kraagje omhoog en de merk zonnebril op de neus.
San Marco plein en basiliek
Eenmaal bij het San Marco plein aangekomen bleven er toch nog een hoop mensen op de boot. Hierdoor was de overgang naar de wal wat hoog en moest er even geholpen worden. Om vanaf de aanlegsteiger op het plein te komen lopen de meeste mensen over de brug. Deze is niet toegankelijk voor rollers en dus zijn we via de twee kleine straatjes, Calle Vallaresso en Calle Seconda L”Ascension, gereden om het plein te bereiken. (Zie kaartje) Hmmm, weer wat trapjes, hoe komen we op het plein. Rechtsom en helemaal tot het einde gereden om erachter te komen dat er geen afrit is. Dus maar weer terug naar het startpunt. Via een klein straatje (zie kaart) alsnog op het plein kunnen komen.
De basilica de San Marco is toegankelijk maar alleen via de linker zijingang. Dit is de ingang van de kapel. De vriendelijke medewerker begeleid je vanaf daar via de kapel naar het midden van de basiliek.
Volgens de kenners is dit één van de mooiste gebouwen van Venetië maar wij werden er niet echt warm van.
De gondels
Eten in Venetië
Eenmaal terug op de vaste wal maar eens opzoek gegaan naar een restaurant. Na al deze energievretende avonturen waren we wel toe aan een hapje en een lekker wijntje. Restaurant nummer één verwelkomde ons vriendelijk en vroeg even te wachten tot het tafeltje vrij was. Na zo’n vijf minuten wachten, waarbij diverse personeelsleden even een kijkje kwamen nemen naar de man op zijn ligbed, kregen we te horen dat het toch niet kon. Ik zou met mijn bed teveel op de weg staan, de baas wilde het niet. Hij kon wel wat voor ons inpakken zodat we het in ons hotel op zouden kunnen eten. Huh? Meenemen? Wat denk je zelf gast. Nee toch, niet weer weggestuurd worden. Daar komen direct wat Franse en Italiaanse situaties voorbij waar we ook werden geweigerd. Op naar restaurant nummer twee. Een perfect tafeltje voor twee, iets in de zon en vandaar dat deze dus niet bezet was. Een prima plek vonden wij maar helaas dacht de uitbater daar weer anders over. Het enorme probleem is namelijk dat ik dan met een gedeelte van mijn ligbed buiten de door de gemeente Venetië aangegeven ruimte van het terras zou komen. Laten we eerlijk zijn, dat is natuurlijk een extreme overtreding waar nog net niet de doodstraf op staat. In gebrekkig Engels kwam er nog net een excuus uit. Het lag niet aan hem maar aan het bestuur van Venetië. Hebben wij niet allemaal onze vooroordelen over de louche praktijken van de Italianen? Zo zie je maar weer hoe keurig netjes de Italianen zich aan de regels van de wet houden. Daar kunnen wij nog wat van leren! En we gaan weer door. Restaurant nummer drie is er eentje met uitzicht op het water. 50 tafeltjes waarvan drie bezet. Zou dit hem worden? Bonsjorno probeer ik in mijn beste Italiaans. Is it possible to drink and eat sommering? De ober, kaal hoofd, strakke baard en gehuld in een witte kapiteins jas, keek mij aan en zegt: Wat zegt u? U wil wat eten en drinken? Oei, nee dat wordt lastig. Eten hebben we niet. Ok, we hebben wel wat maar dat is een tosti. Inmiddels zo uitgedroogd en hongerig deze uitdaging aangegaan en een plekje op het uitgestorven terras uitgezocht. De kaart bleek toch echt wat meer dan alleen een tosti te bevatten en ook de drank was uitgebreid. Met uitzicht op de voorbijgangers hebben we een lekker wijntje en een sandwich genuttigd.